niedziela, 19 lutego 2012

ROZDZIAŁ 32


19 dni później

Moje życie jest strasznie zagmatwane. Chłopcy pojechali w trasę koncertową i wrócą za jakiś miesiąc. Dziś mija 5 miesięcy odkąd jestem z Niallerem. Nie mogę uwierzyć, że tak diametralnie zmieniło się moje życie. Cieszę się, że mieszkam w Londynie, bo tutaj mnie coś czeka, a w Polsce .. szkoda gadać. Żeby nie tęsknic za Niallem przesiaduję całe dnie w biurze i wracam późnym wieczorem, gdy jestem na prawdę zmęczona. Dziś szczególnie czuje się samotna, bo mojej drugiej połowy nie ma obok mnie. Zawsze szliśmy na jakąś kolację, obdarowywaliśmy się prezentami, a dziś każde z nas jest osobno ...
Po szkole pojechałam prosto do biura. O 20 Mery kazała mi iść do domu, bo powiedziała, że się zapracuję na śmierć. Zgodnie z rozkazem szefowej poszłam. Jechałam ulicami Londynu, były trochę puste i takie bez życia. Czy ja się nadaję do takiego otoczenia? - powiedziałam sama do siebie. Weszłam do domu, moje przyjaciółki o dziwo były strasznie radosne.
-Czy ja o czymś nie wiem? - zapytałam.
-Idź do swojego pokoju. - powiedziały i roześmiały się.
-Co wyście zrobiły?! - zapytałam, bo wiedziałam, że na pewno coś tam nabroiły.
-My nic. Idź i zobacz, a nie stoisz i podejrzewasz nas o coś złego. - powiedziała Anka.
-Już się boję .. - jęknęłam i poszłam na górę. Z ciężkim sercem otworzyłam drzwi. Na naszym wielkim łóżku siedział ogromny, biały misiek, którym ostatnio zachwycałam się w Galerii, gdy byłam z Niallem wybierać prezent dla jego mamy. Obok niego leżał bukiet róż, czekoladki w kształcie serca oraz koperta. Otworzyłam i ze wzruszenia popłakałam się. List brzmiał następująco:
"Skarbie,
Dziś mija dokładnie 5 miesięcy odkąd jesteśmy razem.
Mimo że nie mogę być teraz z Tobą, to wiedz, że te miesiące były najpiękniejszymi chwilami mojego życia.
Codziennie, gdy się budzę, mam Twoją twarz przed oczami. 
Po nocach ciągle mi się śnisz.
Kocham Cię całym moim sercem! 
Nie wiem jak ja wytrzymam ten miesiąc bez Ciebie .. 
Mam nadzieję, że chociaż trochę ten Misiek zastąpi Ci mnie. 
Twój Niall"  
Usiadłam na łóżku i przytuliłam się do tego wielkiego miśka i płakałam. Tak bardzo tęskniłam za Niallem, a nie ma go dopiero 2 dni. Dziewczyny weszły do pokoju i mnie przytuliły. Po jakiś 10 minutach przestałam płakać i zadzwoniłam do mojego Skarba. Nie odbierał ... Próbowałam jeszcze kilka razy, ale bez skutku. Pewnie był zajęty, więc postanowiłam napisać mu sms.
"Ja Ciebie też kocham całym mym sercem. Jesteś dla mnie najważniejszy i to Ty mi pokazałeś co tak na prawdę znaczą słowa "Kocham Cię" . Ten Misiek ani trochę nie zastąpi mi Ciebie, ale będę dzielna i nie będę płakać. Co do tego, że jesteśmy ze sobą pięć miesięcy. Mam nadzieję, że tych miesięcy będzie o wiele lepiej, a chwile które spędziłam z Tobą dotychczas były najcudowniejsze. Na zawsze Twoja, Kama" 
Poszłam się wykąpać i chciałam jak najszybciej zasnąć. Spakowałam się do szkoły i położyłam się do łóżka. Było strasznie puste bez Nialla.. Prawie usypiałam, gdy zadzwonił mój telefon. Nie patrząc na wyświetlacz odebrałam i powiedziała lekko zaspanym głosem:
-Słucham?
-Kamila obudziłem Cię? - spytał Nialler.
-Tak trochę, ale się nie gniewam. - powiedziałam i uśmiechnęłam się sama do siebie.
-Przepraszam, że nie odbierałem, ale miałem spotkanie z fanami.
-Jasne, nie gniewam się kochanie.
-Strasznie mi przykro, że nie mogę z Tobą teraz być, ale wiesz jak bardzo Cię kocham? - powiedziało słodko moje kochanie.
-Wiem, ja Ciebie też bardzo bardzo kocham. Jeszcze tylko ponad trzy tygodnie i się zobaczymy. - powiedziałam, ale tak na prawdę ten czas to była dla mnie wieczność!
-Ale to jest kupa czasu, nie wiem jak ja wytrzymam. Dobrze idź już spać, bo znowu nie będzie chciało Ci się wstawać. - powiedział czule.
-No okej, ale obiecaj mi, że Ty też pójdziesz teraz spać i będziesz śnił o mnie.
-Obiecuję. - zaśmiał się.
-Kocham Cię, dobranoc. - powiedziałam.
-Ja Ciebie też. Do jutra. - powiedział po czym oboje się rozłączyliśmy.
Nie wiem kiedy zasnęłam, ale obudziłam się o 5 rano, bo ktoś dobijał się do naszych drzwi. Pukał, dzwonił, aż wreszcie się zwlekłam i poszłam na dół. Otworzyłam drzwi, a tam stał facet i trzymał jakąś klatkę.
-O co chodzi? - zapytałam zaspana.
-Pani Kamila? - spytał facet, chyba kurier.
-Tak.
-Tutaj przesyłka od Pana Nialla. Proszę. - wręczył mi klatkę.
-Ale co to jest? - spytałam zdumiona.
-No mały York, a raczej ona. To miał być prezent. Proszę tu ma Pani jeszcze akcesoria dla małej.
Nie mogłam uwierzyć własnym uszom! Mój Niall kupił mi pieska! No byłam wniebowzięta. Boże ten mój chłopak to potrafi robić prezenty. Wzięłam moją nową pupilkę do domu i wyciągnęłam ją z tej paskudnej klatki. Była taka słodka. Zaczęłam wołać dziewczyny na dół i w pierwszej chwili nie wiedziały co jest grane, ale jak im wyjaśniłam, to były tak samo zachwycone jak ja.
-I jak ją nazwiesz? - spytała Anka.
-A bo ja wiem. Nie zastanawiałam się nad tym. - odpowiedziałam. -To musi być coś oryginalnego.
-No to powodzenia w wymyślaniu. - powiedziała Wiki.
-Zaraz coś wymyślę. - powiedziałam. - O! Mam! Będziesz się nazywała Strawberry. - zwróciłam się do szczeniaka.
-Świetnie! - krzyknęły dziewczęta.
Pobiegłam na górę i wykręciłam numer do Nialla. O dziwo już nie spał.
-Boże dziękuję! Kocham Cię! - wykrzyknęłam.
-Ale o co chodzi? - udawał zdziwionego.
-No jejku o mojego pieska. Jesteś kochany!
-Aaa. Cieszę, że Ci się podoba. I jak ją nazwałaś? - zapytał z ciekawością.
-Strawberry. - powiedziałam.
-Od razu zrobiłem się głodny. - zaśmiał się.
-Dobra idę się Nią zająć. Jejku Niall kocham Cię.
-Ja Ciebie też, pa. - powiedział, a ja pobiegłam zająć się moją kochaną Strawberry.
Miała różową obrożę i w tym samym kolorze smycz. Była piękna! Wiedziała, że jest moja i krok w krok za mną chodziła, a jak podchodziłam do niej to merdała ogonkiem. Dałam jej jeść i pic i zrobiłam posłanie w naszej sypialni. Z ciężkim sercem szłam do szkoły. Po szkole od razu pojechałam do niej, nawet do biura nie zajrzałam. Mała Strawberry nic nie nabroiła, gdy tylko weszłam podbiegła i zaczęła skakać.
-Cześć moja kruszynko. Stęskniłaś się? - powiedziałam czule.
-No Niall chyba będzie miał konkurencję. - powiedziała Anka i wszystkie zaczęłyśmy się śmiać. Wyszłam z moim psem na spacer, potem wróciłam  z Nią do domu. Wieczorem zadzwoniła mama Nialla, Dorothy.
-Cześć, Kamilko. Miałabyś ochotę wpaść do Nas? - zapytała entuzjastycznie.
-Pewnie, a kiedy? - spytałam.
-Jutro Ci pasuje?
-Oczywiście.
-No to do zobaczenia. - powiedziała i się rozłączyła.
-No to jutro jedziemy odwiedzić rodziców Twojego Pana. - zwróciłam się do Strawberry.
O 23 położyłam się spać. Do łózka wgramoliła się moja suczka i spałam razem z nią i wielkim miśkiem. Nawet nie wiem kiedy pogrążyłam się w krainie moich snów.

2 komentarze:

  1. ojej, ten piesek nazywa się prawie tak samo, jak mój fotoblog. haha moja nazwa to straawberry98.
    przeczytałam tylko to 'strawberry' i taki smajl na twarzy. haha
    fajny rozdział. ;)

    OdpowiedzUsuń